In mei van dit jaar overleed kunstenaar Daan Gielis op 34-jarige leeftijd. Kunst-zetter brengt graag een hommage aan deze bijzondere man. Pieter Jan Valgaeren, curator van La Isla Bonita, een van de laatste tentoonstellingen waaraan Daan deelnam, schreef een brief. Onze huisdichter Niels Dewil bedankte Daan met het gedicht Tegenstrijd.

Liefste Daan,

Ik zat die ochtend verweesd aan de ontbijttafel….

De dag ervoor was ik onderweg naar jullie, om een werk op te halen voor de expo ‘La Isla Bonita’ in Middelkerke die diezelfde week opende. Het was het laatste werk dat nog ontbrak en na een kleine tussenstop bij Karl Phillips en Lise Declerq, reed ik met het zonnetje in de auto onderweg verder… tot het berichtje binnenkwam dat je ons, na een intense strijd, had moeten verlaten.

Soms zijn er van die momenten waarop de wereld even stopt met draaien. We ken- den allemaal de situatie, maar toch slaat zo’n nieuws in als een bom. Die ochtend staarde ik dus voor me uit aan de ontbijttafel tot de kinderen me vroegen wat er was. Ik vertelde over je overlijden, en verwees naar je fantastische neon die bij ons ophangt en ook naar de grappige auto die je bij had toen je bij ons op bezoek kwam. Die auto, daar konden ze natuurlijk hard om lachen, maar toen mijn oud- ste vroeg wat voor kunstenaar je dan was, wist ik maar één antwoord.

Daan… dat was nu eens echt een levenskunstenaar! In al zijn facetten, met de bluts en buil, met een glimlach en een traan. Er zijn weinig kunstenaars die hun eigen zijn, het leven en hun strijd ermee, zo plastisch wisten vorm te geven. Heel subtiel en nooit dwingend, maar zeemzoet aanwezig. Dromerig, maar ook ang- stig, hoopvol, maar evenzeer realistisch. Allemaal facetten die in je werk terugko- men.Vol verwondering wist je mensen te boeien met sculpturen, glimmende neons en grafisch werk. Je speelde met de realiteit, net zoals de realiteit dat ook met jou deed.

Toen ik je leerde kennen als student was er moeilijk naast je te kijken. De flair van een lokale gangster, rad van tong, scherp uit de hoek en met priemende blik die zo kon overgaan naar een kamerbrede lach. Levend in het moment, informeerde je naar alles en iedereen en zelfs als het fysiek wat minder ging, kon je met een knip- oog of een rake opmerking de boel weer rechttrekken. Wanneer ik vertelde over het opzet van ‘La Isla Bonita’, het verhaal achter de expo en welke kunstenaars er mee zouden doen, zei ik op het einde laconiek: “Ahja, en jij ook natuurlijk!” Waarna je, na een korte stilte, met slinkse blik naar me keek en zei: “Tuurlijk, anders had ik u petsen moeten geven.” en ‘Goh, ik ga dan nog wel iets maken voor u. Misschien ben ik dan wel niet op de opening… maar dat is nog handig, dan kan ik al niet klagen dat het een slechte expo is”. Opnieuw diezelfde glimlach!

En zo ging het dan. We hebben de opening zonder je moeten doen, rond een ta- fel waarop je keramiek centraal stond. Met vrienden, je vader en zoveel andere bewonderaars erbij. Terwijl de neon ‘Happy Sad’ zachtjes zoemde in de kamer ernaast. Het had iets moois, maar ook intriest. Maar een echte levenskunstenaar verdwijnt niet…. die leeft verder in zijn werk, zijn vrienden en bewonderaars. Ze noemden je een reizende ster, een opkomende kunstenaar met super veel potenti- eel, maar we zullen je vooral missen als de man die als geen ander heeft geleefd en zo inspirerend was als partner, docent en vriend!

Pieter Jan Valgaeren